Mimetički prepoznatljivi pejzaži i arhitekture pojavljuju se u partijama sa ciljem da prenesu frustraciju uzrokovanu netačnim i fragmentiranim pamćenjem. Trošna podloga ili prljav i pocepan papir, na koje je nedovoljno precizno preneta slika iz prošlosti, miriše ustajalo i izgleda staro, čime sugeriše ili podrazumeva neko neopravdano poštovanje, zbog prividnog istorijskog ili bar sentimentalnog značaja. Prizivanjem autentičnosti iskustva, ali ne pružajući dubinu memorijalnog značenja, neki od ovih radova kao što su 4 prozora iz serije „How Long Is Now?“ ili „Baker Beach“ (2023) i „Full Metal Blanket“ (2024) ostaju dvosmisleni ili neodređeni. Umesto da ma prema kom kriterijumu oni ostvare status estetskog predmeta kakvu uživa klasična slika ili grafika na zidu, oni ostaju spotaknuti u toj borbi čim posmatrač uoči odvaljena ulazna vrata ili ram kreveta zakačene na zid. Umesto da bude dokument, rezultat ima nestabilan status. Sa druge strane, nekolicina radova kao što su „Oltar zemlji“ (2023), „Arhetipski ambijenti – Šuma“ (2018) ili „Obala“ (2018), prikazuju isti autobiografski sadržaj presložen i kolažiran iznova, tako da u finalnoj pojavnosti zadržavaju samo sliku kolektivne memorije i poznate arhetipove.